Δεν εχει περασει ούτε μιάμιση ώρα απο τη στιγμή που βγήκα απο το σπίτι για να σηκώσω λεφτά και να πάρω κάτι να φάω...

Περπατούσα χαμένος στα προβλήματα μου και τις σκέψεις μου και παρατήρησα μια γιαγιουλα να βγαίνει απο ένα στενάκι,τσεκάρω μπας και χρειάζεται κατι αλλα δείχνει να τα καταφέρνει και γυρίζω το κεφάλι από την άλλη.
Γιε μου,μου κάνει...γυρίζω και φαντάζομαι πως θέλει βοήθεια να περάσει τον δρόμο,την πλησιάζω...
Τα παιδια στην νομαρχια ειναι ακομα;αναφεροταν στα χθεσινά γεγονότα εδω,δεν ηξερε πως ειχαν τελειωσει ολα το πρωι της προηγουμενησ μερασ.
Σε ρωταω οχι τιποτα αλλο γιατι ξερω πως εσείς κανετε ό,τι κανετε για καλό για να αλλάξετε τούτο τον κόσμο,και βουρκώνει.Κοντανασαίνει και συνεχιζει ,εχω δουλειά στην νομαρχια και δε θελω να περασω και οι αστυνομικοι να νομισουν πως τα παιδια θα με πειράξουν και τους κάνω κακο καθώς θα περνάω...
Της εξηγω πως δεν χρειαζεται να ανησυχει,ειχαμε φύγει...
Εσεις,συνεχιζει,αγωνιζεστε για να αλλαξετε τον κοσμο και ξερεισ κατι αυτο θα μείνει και στις επόμενες γενιες,και τα δάκρυα της συνεχιζαν...
Να'σαι καλα και σ'ευχαριστώ μου λεει και συνεχιζει τον δρομο της μες στα χαραματα,πέντε δεν είχε πάει...

Τι να πεις μπροστα σε εναν ανθρωπο με τοσο βαθια εμπειρια και αισθηση των πραγμάττων,που δεν κατηγορει αλλα κατανοει και τις δυο πλευρες και γνωριζει πώς πρέπει να γινουν κάποια πράγματα.Ανθρωπος γεμάτος σοφια,γλυκος στο λογο και με συμπόνια και κατανόηση.
Μπροστα της ενιωσα τόσο μικρός σαν να μην υπήρχα,με εκανε να δακρύσω χωρίς να με προσβαλει,χωρις να μου πεταξει χημικα παρα μονο με την παρουσια της και το λόγο της!

γιαγιάκα θα σε θυμάμαι πάντοτε...