γιατί πάλι με πιάνουνε αυτά...;

Κάποιες στιγμές ξυπνάς γεμάτος οργή θυμό ,νεύρα και δε φταίει κανείς ...φταίνε μόνο οι καταστάσεις οι οποίες δεν αλλάζουν και ξέρεις πως πραγματικά δεν αλλάζουν!Δεν είναι κοινωνικοπολιτικές οι αιτίες του προβλήματος,δεν είναι διαπροσωπικές σχέσεις,δεν είναι καμία τέτοιας γαμημένη αιτία. Είναι κάτι που δεν αλλάζει και δε θα μπορούσε να αλλάξει. Τότε αντιλαμβάνεσαι την αδυναμία του να διατηρήσεις την κατάσταση που επιθυμείς,καταραμένη εντροπία...Χάνεις σιγά σιγά την ελπίδα,την ουσία,τον εαυτό σου και δε θέλεις να βγεις από τον κύκλο αυτής της ανάλωσης κι ας έχεις γευτεί την εμπειρία και παλιότερα,στέκεσαι εκεί και περιμένεις!Όχι,δεν περιμένεις άλλο,τραυματίζεις τον εαυτό σου και προχωράς,όλοι μας κουβαλάμε τραύματα,άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα,κάποια δικά μας κάποια άλλων,άλλα εκούσια άλλα ακούσια...Όλοι μας!Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο πονάει να δέχεσαι τους εκούσιους τραυματισμούς από τους άλλους γύρω σου ή από καταστάσεις που δεν ανατρέπονται;Αν μπεις στον κόπο κάνε ένα βήμα παραπάνω και σκέψου πόσο πολύ πονάει εσένα να προκαλείς αυτά τα τραύματα αυτά όταν έχεις συνειδητοποιήσει την κατάσταση στην οποία οδηγούν τα πράγματα και βλέπεις το τέλμα πλέον καθαρά!
Κι αν όμως αυτό που εσύ διακρίνεις ως τέλμα,δεν είναι;